โดย..อาจประณต สิงห์ทองไชย
เด็กทุกคนต่างมีความฝัน ไม่เว้นแม้แต่ “เด็กต่างชาติ” ที่ติดตามพ่อแม่เข้ามาเป็นแรงงานในไทย การสานฝันให้ไปสู่ความสำเร็จจึงต้องมีเรื่องการเข้ารับการศึกษามาเกี่ยวข้อง “ครูไพโรจน์ จันทะวงษ์” ครูจิตอาสาของเด็ก ๆ ในโรงเรียนตู้คอนเทนเนอร์ ผู้ที่ยืนหยัดจะที่เข้ามาช่วยเหลือ โดยสิ่งตอบแทนของเขา คือ หวังให้เด็กต่างชาติเหล่านี้เอาตัวรอดได้
ครูไพโรจน์ จันทะวงษ์ ครูจิตอาสาในโรงเรียนตู้คอนเทนเนอร์ เล่าว่า เมื่อก่อนเคยเป็นครูคอยสอนเด็กเร่ร่อนในที่ต่าง ๆ จนมูลนิธิสร้างสรรค์เด็กได้จัดทำ “โครงการศูนย์เด็กก่อสร้าง” ขึ้นมา และชักชวนผมไปเป็นครู ช่วงแรกของการมาสอนสถานที่แห่งแรกแถวเลียบทางรถไฟย่านใกล้วัดเสมียนนารี และแห่งที่ 2 ตั้งอยู่บริเวณฝั่งตรงข้ามสถานีรถไปบางบำหรุ ถนนสิรินธร ซึ่งทั้งสองแห่งในช่วงแรก ๆ ที่มาสอนแทบไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกในการสอนมากเท่าทุกวันนี้ แต่สิ่งที่ทำให้ผมอยากสอนเด็ก ๆ ต่อคือความน่ารักของพวกเขา
“ซึ่งผมมองว่า การได้มอบความรู้ให้เด็กเหล่านี้ คือ การให้การศึกษา การให้คุณธรรม ให้เขาดำรงชีวิตอยู่ได้ในสังคมไทย สามารถเอาตัวรอดได้ หากพวกเขาสามารถอ่านออก-เขียนได้ ไม่แน่ในอนาคตพวกเขาอาจเป็นหัวหน้าคุมงานหรือทำอาชีพที่พวกเขาใฝ่ฝันได้”
ครูไพโรจน์ เล่าต่อว่า เด็กกลุ่มนี้ไม่ว่าจะมาจากพม่า ลาว กัมพูชา ที่ตามพ่อแม่เข้ามาทำงานในไทย ทำให้การศึกษาของเด็ก ๆ เป็นเรื่องที่เข้าถึงได้ยาก สาเหตุเพราะไม่ใช่คนไทยและพ่อแม่ของเด็กยังไม่กล้าพาลูกของตัวเองไปขอเรียนกับเด็กทั่วไป เนื่องจากเป็นคนต่างถิ่น รวมถึงสู้ค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ไม่ไหว แต่ผมคิดว่าเด็กในแคมป์ก่อสร้างควรได้เรียนรู้บ้าง อย่างน้อยก็พอจะอ่านเขียนภาษาไทยได้บ้าง
แต่ถึงอย่างไร ครูไพโรจน์ ก็ยังกังวลว่าหากพวกเด็ก ๆ ย้ายไปอยู่ที่แคมป์ก่อสร้างแห่งอื่นก็คงไม่ได้เรียนเหมือนอย่างนี้ เนื่องจากสถานที่แบบนี้ไม่ได้มีทุกที่ และการที่พ่อแม่ของพวกเขาจะพาไปเข้าเรียนก็เป็นเรื่องที่ยุ่งยากมาก นั่นเป็นสาเหตุที่พ่อแม่ของเด็ก ๆ ปล่อยเด็กไว้ที่บ้านจึงทำให้ไม่ได้เรียนอย่างต่อเนื่องนั่นเอง.
เพราะการให้ สามารถทำได้อย่างไม่มีสิ้นสุด ครูไพโรจน์ จันทะวงษ์ ครูจิตอาสาในโรงเรียนตู้คอนเทนเนอร์ ผู้สร้างพลังของการให้ “น้ำใจ” ที่ยิ่งใหญ่
